Ik wil zuipen. Mijn god, wat wil ik zuipen. En dat terwijl die dagen eigenlijk achter me liggen.
Ik haal mijn plezier al een hele tijd uit mijn werk. Daar laat ik veel, zo niet alles voor. Schrijven of spelen met een kater schiet niet op. En de tijd die ik kwijt ben aan het gezuip en het herstel daarvan is me te kostbaar. En daarbij, ik ben kersvers vader.
Het zal door de uitzichtloosheid komen van de zoveelste golf. Van weer een nieuwe variant. Van niemand die het lijkt te weten.
Maar ik wil zuipen. Heerlijk zuipen tot al mijn zorgen lachwekkend worden. M'n kop eraf.
In alle bescheidenheid durf ik hier te zeggen, ik was er goed in. Ik deed niets liever. In mijn toptijd waren er periodes dat ik de week rond zoop. En dan nog had ik vaak aan de sluitingstijd niet genoeg maar moest er doorgezopen worden bij mij of één van mijn vrienden thuis, met wie dan ook maar wilde. Niet zelden werd ik wakker in een vreemd bed.
Aan een paar uur slaap had ik genoeg. Een keer goed met de kop schudden. Op naar de volgende nacht. Naar het volgende glas bier. De volgende sigaret. Het volgende bloedserieuze zinloze gesprek. Het volgende ambitieuze plan waarvan niks terecht komt omdat niemand meer weet waar we het over hadden.
Meerdere mooie auto's moet ik naar het café hebben gesleept. Geld waar ik me nu zorgen over maak. Maar ik ben blij met iedere euro die ik over de toog smeet. Godzijdank heb ik me compleet uitgeleefd. Tot ik het gelal beu was, de katers me de baas werden en ik uit gescharreld was.
Maar nu, nu het niet kan en mag, begint heel in de verte de drankzucht weer te borrelen. Ik kan me niet meer voorstellen dat ik ooit zoveel kon zuipen, maar wat heb ik er zin in.
Gewapend met een vol pakje peuken en een goed gevulde portemonnee de nacht in. Kijken in welke problemen we kunnen komen. Wat we ons nu weer op de hals kunnen halen. Waar we morgen weer spijt van zullen hebben.
Als een ode aan het café, het nachtleven en de roes, die alle drie even ver weg lijken,
zal ik de komende lockdown iedere week een zuipverhaal met jullie delen. Omdat het zo lekker is te kunnen verdwijnen in de roes.