De eerste column van het jaar en ik moet u meteen mijn verontschuldigingen aanbieden. Ik was niet scherp, niet waakzaam en heb daardoor een geweldig verhaal voor een mooie column gemist. Sorry lieve lezer.
Afgelopen weekend kwam een lang gekoesterde droom van mijn vriendengroep van de toneelschool in vervulling. Oud en nieuw vieren in een huisje. Zeg maar gerust 'huis' want inmiddels heeft bijna iedereen kinderen.
'Ik moet wel mijn column nog maken', zei ik toen we eindelijk geïnstalleerd waren. 'Dikke kans dat die over jullie gaat', voegde ik er met een sardonische glimlach aan toe. Lachend besefte iedereen zich dat een weekendje met vier gezinnen met jonge kinderen, waarvan de ouders stiekem het liefst weer eens ouderwets zat willen worden, inderdaad een ideale cocktail is voor een paar smeuïge en pijnlijke anekdotes.
De grap werd natuurlijk dat mijn vrienden me bij iedere onnozele gebeurtenis plagerig vroegen 'is dit iets voor je column'? Netjes lachte ik mee maar ondertussen kreeg ik het benauwd. We zaten ondertussen al op dag drie en er was eigenlijk niets noemenswaardig gebeurd. Het ging veel te goed.
Het was chaotisch, de kinderen waren compleet overprikkeld, wij als ouders werden eindelijk weer eens dronken en worstelden met katers, maar dat was het dan ook. Er ging niks mis. Er was geen verhaal. Tot de laatste dag.
Jordy, de zoon van de eigenaar, die in het huisje bij de ingang van het terrein woonde en het terrein beheerde, had kipnuggets willen bakken. De vlam was in de pan geslagen. In paniek was hij binnen komen stormen. Eerst om een blusdeken te vragen, een minuut later om hulp te vragen. Alle kinderen in rep en roer, het vuur wilde niet doven en uiteindelijk waren er twee brandweerauto's komen opdraven.
Ik had er niets van mee gekregen. Ik had me verslapen. Omdat ik op oudejaarsavond de gashendel te gortig had opengetrokken, besloot ik om met het middagslaapje van mijn dochter mee te doen. Even een uurtje plat. Heerlijk.
Toen ik beneden kwam lachte iedereen me uit. Ik kreeg foto's te zien van een fikkende pan, van dikke zwarte rookpluimen en uiteindelijk, als klap op de vuurpijl, een groepsfoto waarop iedereen poseerde met de brandweerlieden en hun brandweerwagens.
Ik had mijn column gemist.