Tegen je wil iets doen omdat je het simpelweg niet kan laten. Dat is de kern van een verslaving. Deze week moest ik erkennen. Ik ben verslaafd.
Voor een kunstenaar is er niks zo erg als een wit canvas. Een leeg doek. Weer helemaal opnieuw beginnen vanaf nul. Alles wat je hiervoor deed telt niet meer. Uit de comfortzone, terug in de onzekerheid.
Ondanks dat mijn voorstelling pas net in première is gegaan stapte ik afgelopen maandag toch weer het open-mic podium op. Het kriebelde. Nieuwe ideeën jeukten in mijn kop. De volgende voorstelling hoeft pas over twee jaar af te zijn, maar je kan maar alvast beginnen met het testen van nieuwe ideeën.
De eerste stappen zijn het moeilijkst. Als je er eenmaal in zit dan loopt het wel. Maar voor het eerst weer staan te klunzen met halve gare grappen die niet echt werken, de pijnlijke stiltes op momenten waar jij een lach had bedacht, opnieuw de confrontatie aan moeten gaan.
Toevallig ben ik onlangs, voor het eerst sinds de geboorte van mijn dochter, ook weer gaan wielrennen. Mijn vaste lezers weten inmiddels dat ik iedere mogelijkheid om over wielrennen te beginnen met beide handen aangrijp. Maar in dit geval is de vergelijking zo accuraat dat ik het legitiem vind om de koers er weer bij te halen.
Iedere wielrenner weet hoe verschrikkelijk het is om, na een hele tijd niet gekoerst te hebben, weer voor het eerst een rondje te maken. Alles doet pijn, je benen lopen meteen vol. Je weet welke gemiddeldes je ooit fietste en je ziet nu hoe ver je daar nog van verwijderd bent. Wielrennen is meedogenloos.
Daarom is het zo verslavend. Hoe meer je afziet, hoe beter je wordt. Met comedy is dat precies hetzelfde. Het is niet leuk. Het heeft iets masochistisch. Waarom lever je je als comedian over aan de leeuwen? Waarom ga je daar staan met je grapjes? Waarom kruip je toch weer het podium op wanneer je pijnlijk op je bek bent gegaan?
Om dezelfde reden waarom wielrenners weer op dat veel te smalle, harde zadel kruipen. Hoe zwaar het ook was, hoe slecht het ook ging, hoezeer je ook vloekend op de fiets hebt gezworen 'dit nooit meer', zodra je gedoucht hebt is het eerste wat je denkt; 'morgen weer'! Want zo werkt het met een verslaving. Of je wil of niet, je moet.