Eindelijk. Het is zo ver. Vakantie. Tijd voor rust en ontspanning. Na een jaar van hard werken en een gespannen boog vertrekken we richting Italië. Even helemaal niks.
Ik hou niet van vakanties. Al dat geregel en gedoe. Zelfs als je op je bestemming bent aangekomen houden de vergaderingen niet op.
'Zullen we thuis ontbijten of lopen we naar dat bakkertje in het dorp? Of gaan we vanmiddag naar het dorp en gaan we nu even zwemmen? We moeten ook nog naar dat kerkje. Hoe heette dat kerkje ook alweer? Eerst dat kerkje en dan morgen zwemmen?'
Een vakantie is een vermoeiende exercitie. Dat vond ik al, maar met een kleintje van acht maanden veranderd een ontspannen reis in een militaire operatie. Alsof we een land gaan binnenvallen in plaats van er vakantie vieren.
Weken van voorbereiding en strategische planning gaan er aan vooraf. Bij mijn vriendin dan. Mij zakt de moed al in de schoenen als ik me een weg door het oerwoud van vakantiehuisjes en airbnb-bestemmingen moet kappen.
Routes worden zorgvuldig uitgestippeld. Overnachtingen op strategische punten geboekt.
De Duitsers maakten tijdens de tweede wereldoorlog de grote fout door in hun overmoed in zomeroutfits Rusland binnen te vallen. 'Tegen de winter zijn we lang en breed alweer thuis'. Ze vroren vast en verloren de slag.
Zo niet wij. Voor elk weertype zijn er meerdere sets kleding ingepakt. Ook de bevoorrading is bestand tegen een eventuele hinderlaag van files of ander oponthoud.
Voertuigen als auto, buggy, kinderwagen worden aan een laatste keuring onderworpen en klaar bevonden voor de strijd. De messen zijn geslepen. Laat die vakantie maar komen.
Vlak voor vertrek werden we plots verrast. De communicatielijnen, zeer belangrijk tijdens een dergelijke campagne, vielen uit. Dat wil zeggen, mijn telefoon laadde niet meer op.
Volledig onthand brak het zweet me uit. Dit is de zwakke plek in mijn toch al karige verdediging. Iets regelen met computers of telefoons. Als een onnozele kadet stond ik de schutteren en te stuntelen.
Ik zag mijn vriendin naar me kijken. 'Je hoeft niks te doen en zelfs dat kan je niet.' Een bataljon is zo sterk als haar zwakste schakel, dus schoot ze me te hulp en in een handomdraai loste ze het probleem op.
Het enige wat ik kon denken was, als je écht wil ontspannen moet je mij thuis laten. Want met mij win je de oorlog niet.