Ik zat in de trein en dacht aan De helaasheid der dingen. Daarin schrijft Verhulst, 'er is géén voertuig dat je een eerlijkere indruk geeft van het land, dan de trein. In tegenstelling tot de auto rijdt hij langs de achterkant van de wereld.'
Daarom zit ik zo graag in de trein. Je krijgt een blik op de mens die je vanaf de gebaande paden niet te zien krijgt. Onze tuinen, schuurtjes, serres. Maar vooral, de 'tussenlandjes'. Een term die ik heb bedacht en hierbij graag zou munten. Tussenlandjes zijn onduidelijke plakken grond, veelal aan de rand van steden of bebouwde kommen en niet zelden in de buurt van bedrijven.
Wat de bestemming van zo'n tussenland is en wie die bestemming bepaalt is onduidelijk. Ook de vorm is iedere keer weer een verrassing. Een rechthoek met een scherpe punt, een driehoek met een ronde zijde, alles is mogelijk als er maar een hek omheen staat. Waar het om gaat is de vulling van zo'n tussenland. Een karkas van een auto, pallets met zakken zand, leeggelopen zwembaden, kippen, golfplaten, verzakte partytenten. Ecce homo, zie de mens.
De trein bracht me van Amsterdam naar Weert. Een traject dat ik kan dromen en waarvan ik dacht dat het geen geheimen meer voor me had. Tot ik vlak voor Boxtel werd verrast door een voor mij nog onbekend stukje tussenland. En wat voor een. Zowel de vorm, de ligging als de vulling waren van de buitencategorie.
Qua vorm hield het het midden tussen een driehoek en een kromme rechthoek. De ligging was al even prachtig onbestemd. Tussen het spoor en bandenhandel Van Esch ingeklemd. Een ode aan de marge. Het hoogtepunt was de vulling. Tussen wat verloren steigermateriaal, een halve carnavalswagen en een omgekiepte zandbak liepen vijf spierwitte kangoeroes.
Terwijl ik met 150 kilometer per uur voorbij raasde keek een van die kangoeroes mij recht aan. En in die split second maakten we contact. Het was een blik van herkenning. We begrepen elkaar.
In plaats van vrij rondspringen in de outback van Australië zat hij nu gevangen tussen een spoorrails en bandenhandel Van Esch in Boxtel.
Ook ik bevind me al een jaar in een tussenland. Een onbestemd vacuüm ver verwijderd van mijn natuurlijke habitat, het podium. Verloren in tijd en ruimte. Dat is wat wij herkenden in elkaar, de kangoeroe en ik. In de helaasheid der dingen.