Ik heb claustrofobie. In liften moet ik mezelf altijd een beetje kalm houden. Mijn handen worden klam. Rustig blijven ademen.
Laatst ging ik bij een vriend naar het toilet. Mijn nachtmerrie werd waarheid. Ik kreeg de deur niet van het slot. Binnen enkele seconden voelde ik hoe paniek als een golf aanzwol en via mijn rug mijn hele lijf overspoelde.
Met een piepstem riep ik 'ik kan er niet uit'. Gelukkig hoorde die vriend me en met een schroevendraaier gaf hij me binnen een paar tellen mijn vrijheid terug. Al met al had het nog geen halve minuut geduurd. Ik voelde het de hele dag nog nazinderen.
Deze aandoening beperkt zich bij mij helaas niet tot enkel kleine ruimtes. Dat is te benauwend voor mijn claustrofobie. Ik heb namelijk ook last van 'sociale claustrofobie'.
Steekt meestal de kop op wanneer ik in kleine gezelschappen ben. Denk aan verjaardagen of eigenlijk visites in het algemeen. Situaties waarin mensen de neiging hebben om te praten over vakanties, verzekeringen, hun werk, fiscale voordeeltjes, verbouwingen, kinderen. Alles wat valt onder de noemer 'volwassenheid' zeg maar.
De paniek die ik in het krappe toilet voelde maakt zich in deze situaties vaak ook meester van me. Het idee dat ik niet weg kan. Dat ik deze oeverloze, banale, ongeïnspireerde flutgesprekken niet alleen moet ondergaan, maar er ook aan moet deelnemen brengt me naar de rand van waanzin.
Ik ben tijdens zo'n avond eens zo vaak naar de wc gegaan om op adem te komen dat de vrouw des huizes vroeg of ik een aandoening had. Ze wist anders nog wel een goeie dokter, want een collega op haar werk had ook een zwakke blaas. En we waren weer vertrokken.
Voor mijn vriendin is het vaak ook niet makkelijk. Zij moet er altijd rekening mee houden dat ik een aanval kan krijgen en de sfeer verpest met mijn verkrampte humeur.
Samen hebben we een lijstje gemaakt van 'sociaal claustrofobische risico gevallen'. Vrienden en kennissen waarbij de kans groot is dat mijn aandoening me parten speelt. Ook om mijn vriendin een hoop leed te besparen hoef ik dan niet mee.
Gewoon gezellig kletsen is voor mij geen vanzelfsprekendheid. Leven met deze aandoening is niet altijd even makkelijk. Het voordeel is dat ik thuis mag blijven en de Ronde van Vlaanderen kan zien.