Ik was gevraagd om de opening van het culturele seizoen van het Chasse theater in Breda te presenteren. Men schnabbelt erop los als cabaretier om de schoorsteen te doen roken. Zeker nu de versoepelingen op zich laten wachten en theaters niet op volle kracht draaien.
Dat ze met de tienduizenden tegelijk op elkaar kruipen in de voetbalstadions en in Zandvoort wil blijkbaar niet zeggen dat er een paar honderd man naar het theater mogen. Ik gun ieder zijn plezier, maar het beleid is op dit vlak zo scheef dat de toren van Pisa er kaarsrecht tegen afsteekt.
Argument is dat het in Zandvoort en in de stadions om 'geplaceerde zitplaatsen' gaat. Buiten het feit dat de beelden aantonen dat in de praktijk 'zitten' toch een moeilijke handeling blijkt, is het overduidelijk dat theaters bij uitstek geplaceerde zitplaatsen garanderen. En ondanks dat dit 'binnen-evenmenten' zijn, de besmettingsgraad nihil is.
Hoe moet ik dit als theatermaker plaatsen? Als een helder signaal lijkt me. 'Wij als overheid hechten op geen enkele manier waarde aan de cultuursector, mits er flink wat geld aan een strijkstok blijft hangen, maar dat is met die linkse hobby niet het geval, dus zak er maar in. Ik zet thuis wel een dvd'tje op.'
Ben dan eerlijk. Draai niet om de hete brei en zeg hoe het zit. 'Het interesseert ons geen zak wat er in die theaters precies wel of niet gebeurd, waar zit de winstmarge?'
Ik kan ze niet meer zien of horen, Teflon Mark met z'n Tefal-hoofd en Clown Hugo met z'n flapschoenen en quasi olijke Brinta-gezicht. De verkleuterde toon waarmee ze ons betuttelend uitleggen hoe moeilijk het allemaal is terwijl de praktijk glashelder toont hoe het zit. De belangen zijn duidelijk en die liggen niet bij de cultuursector.
Pasta zonder saus. Dat is wat we overhouden aan het huidige beleid. Alles wat geld oplevert of zonder twijfel functioneel is mag bestaan. Muziek, theater, film, dat weten we nou wel.
Met lede ogen zag ik aan hoe de medewerkers van het Chasse theater hun best deden om op alle mogelijke manieren het publiek weer naar het theater te krijgen, terwijl ze zich als in een Houdini-act aan alle maatregelen hielden. Ondertussen stroomden de beelden binnen. Tienduizenden mensen schouder aan schouder door de straten van Zandvoort. Zelfs de koning en koningin kwamen kijken. Voor het geval het nog niet duidelijk was waar het landsbelang deze dagen ligt.