De hond van mijn ouders schaamt zich als hij moet poepen. Dit zorgt altijd voor een hele rare spanning tijdens het uitlaten.
Nietsvermoedend loop ik met hem langs de beek, terwijl mijn hoofd langzaam leeg loopt van alle dagelijkse beslommeringen. In die zin laat ik mezelf net zo goed uit als de hond.
Het gepieker over mijn voorstelling, scenes waar ik nog niet tevreden over ben, grappen die nog niet werken. De vraag of het überhaupt wel gaat werken? Niet alleen mijn voorstelling, maar mijn hele zogenaamde carrière? Mijn hele leven? Deze alsmaar malende derrie laat ik langzaam lopen tijdens het uitlaten.
Dan merk ik dat onze hond achterop begint te raken. Ik kijk om en hij staat daar maar wat te drentelen. Een beetje geïrriteerd roep ik hem want ik wil door.
En dan ineens die rare spanning. Een ongemakkelijke sfeer. Beschaamd en een beetje verongelijkt kijkt hij van me weg maar houdt me met een schuin oog in de gaten. Alsof ik hem betrapt heb.
Ineens komt het besef. Hij moet poepen. Onze hond kijkt me ondertussen aan met een blik van, 'gast, serieus, laat me gewoon even poepen. Wat ben jij voor een ziek iemand dat jij naar poepende honden wil kijken! Loop gewoon door.'
En ik denk alleen maar, 'o sorry, ik wilde ook helemaal niet kijken!' Net zo beschaamd als hij draai ik me om terwijl ik me op de een of andere manier toch een viezerik voel. Alsof ik betrapt ben tijdens het gluren.
Terwijl ik heel overdreven niet kijk moet ik op den duur toch even checken of hij al klaar is. Ik spiek vlug over mijn schouder en kijk recht in de verwijtende ogen van onze hond die midden in zijn kwetsbaarste moment zit.
'Vent, echt waar, laat me gewoon even met rust man!'. Ik voel zijn schaamte en ergernis.
Ik snap het wel. Ik zou het ook vervelend vinden als ik zit te poepen en ineens mijn moeder naast me staat met zo'n blik van 'nou komt er nog wat van', waardoor het natuurlijk helemaal niet meer lukt.
Vervolgens mag ik niet afvegen, alleen maar knijpen en een beetje schudden, en pakt mijn moeder, waar ik bij sta, met een zakje mijn stront op zegt 'zo, dan gaan we nou nog even een rondje door het dorp.'
Een mens moet zich in alle rust van zijn overbodige ballast kunnen ontdoen. Een hond net zo goed.