Het zat eraan te komen. Hij had het al laten doorschemeren. Maar nu het zover is schrik ik er toch van. Ron Fiets vertrekt uit onze straat.
Sinds een paar jaar woon ik in Amsterdam. In Noord. Appartementen blokken met veel sociale huurwoningen, her en der wat groen, een winkelcentrum en veel tweede hands auto's. Alles en iedereen leeft hier langs en door elkaar.
Nog steeds mis ik het dorpse. Dat je elkaar kent. Dat je zwaait en 'heuj' zegt. Dat je even zanikt, in feite niks zegt, maar toch praat. Het anonieme en onpersoonlijke van de stad blijft me soms tegenstaan. Niemand kent hier iemand.
Behalve Ron Fiets. Zo dorps als Ron Fiets vind ik ze zelfs in Leveroy niet. Ron Fiets heet niet echt Ron Fiets maar Ron Fiets maakt fietsen dus noem ik hem Ron Fiets. Op het hoekje bij ons in de straat heeft hij een tweede hands fietsenzaak. Nou ja, zaak. Schuur. Berging.
Zeven dagen per week staat Ron op de stoep en repareert hij fietsen. Maar dat is een dekmantel. In feite is hij de oren en ogen van onze buurt. Hij kent iedereen, iedereen kent hem. Ron zanikt net zo graag dan dat hij sleutelt. Hij is een natuurtalent.
Ron is een man van vele levens. Geboren en getogen Amsterdammer. Opgegroeid in de kroegen kent hij vele lagen van de bevolking. Ron heeft vrienden door de hele stad. Nog een tijdje in het buitenland gewoond (er waren effe een paar dingetjes mis gegaan maar dat vertel ik je nog wel 's) en uiteindelijk hier een tweede hands fietsen zakie geopend.
Vanaf dag één zanik ik met Ron. Dankzij hem voelde ik me meteen thuis. Even ouwehoeren, even checken hoe het weekend was ('ja...dat was wel gezellig ja...even naar dat kroegje aan het Leidseplein geweest...toch een beetje laat geworden...dus...maar dat was weer gezellig ja...').
Het is geen vriendschap die ik met hem heb maar 'noaberschap'. Ron hielp me toen mijn auto niet wilde starten, toen we ons vuilnispasje weer 's kwijt waren, hij gaf sleutels aan vrienden die kwamen logeren. Ron staat voor je klaar. Ik heb hem een vrijkaart gegeven voor mijn première. Zo close zijn we toch wel.
Hij had het al eens aangekondigd, maar ineens stonden zijn kerst spullen bij het grofvuil. De volgende winter is hij dus al weg. Ik kan wel janken. Want als Ron weg is woon ik pas echt in de stad.