De komende drie dagen speel ik in mijn achtertuin. Wat is er leuker dan dat?
Al zolang ik me herinner is het Limburg Festival zo'n beetje het enige wat er op cultureel vlak te doen is in mijn geboortestreek. In mijn jeugd had ik geen enkele aanleiding of aanknopingspunt om 'iets met theater' te gaan doen.
Voetbal en de fanfare. Dat waren de opties. Voor theater moest ik hopen op een playback-show op school. Uit pure wanhoop ben ik maar misdienaar geworden. Dan had ik tenminste iedere week een podium. En belangrijker nog, publiek.
Ik was tien toen ik een fragment van Toon Hermans op televisie zag. Het was alsof de bliksem insloeg. Eén man die een gigantische zaal liet golven van het lachen. Ik wist zeker, 'dit wil ik ook.'
Ik had net zo goed een astronaut of geheim agent willen worden. Er was niks of niemand in mijn wijde omgeving die ook maar iets deed wat in de verste verte leek op dat wat ik wilde. Zoiets kon alleen op televisie.
Een paar jaar later op het Limburg Festival zag ik in Weert een optreden van een Ierse straatartiest. Midden in zijn voorstelling begonnen de klokken van de Martinus toren te luiden. Uit frustratie riep hij 'could someone please shoot the priest'.
Het publiek lach dubbel. Ik ook. Het was voor het eerst dat ik dit iemand in het echt zag doen. Ik voelde een siddering door het publiek gaan toen hij deze grap maakte. Het was een openbaring. 'Het kan dus echt'.
De jaren daarna heb ik me eigenhandig een weg moeten kappen richting het podium. Via bonte avonden, optredens als Sinterklaas in de plaatselijke voetbalkantine en een eindexamenspeech belandde ik uiteindelijk met veel geluk op de toneelschool in Eindhoven.
Volgens mijn berekeningen wordt dit het achtste jaar dat ik speel op het Limburg Festival. Dit keer met 'Rake Woorden'. Een voorstelling over laaggeletterdheid. Het bibliocenter had mij gevraagd of ik iets kon maken om dit landelijke probleem te lijf te gaan. Samen met Rogier Schippers heb ik een klucht gemaakt. Want zware onderwerpen moet je licht benaderen.
Wie weet komt er de komende dagen een jongetje of meisje kijken die stiekem 'iets met theater' wil doen. Hopelijk laten wij het publiek golven van het lachen en denkt dat jongetje of meisje, 'het kan dus echt'.