'Hoe zorgen we ervoor dat het publiek snapt dat de camper deze tekst zegt?' Terwijl we ons hoofd breken over deze vraag schijnt de zon haar laatste stralen over de velden van Swartbroek.
Ik heb zojuist de eerste twintig minuten van 'Linda, Lenny, Gerrit' gezien. Een voorstelling over woningnood en alternatieve leefvormen. Geregisseerd door Lara van Hoof, Gerrit Dragt speelt Gerrit en Linda. Met als decor hun huis: een camper genaamd 'Lenny'.
Ze zochten een afgelegen plek waar ze in alle rust een week konden repeteren. Of ik niet zoiets wist in Limburg. Het bos van ome Harrie leek me de perfecte plek. Midden in natuurgebied de Krang.
'Maar het ging goed toch', vraagt Gerrit, nog in het kostuum van het personage Linda. 'Jawel', zegt Lara, 'maar we zijn er nog niet hoor'. Ze neemt haar aantekeningen nog eens door.
Het is de eerste voorstelling die zij regisseert sinds haar afstuderen afgelopen jaar aan de regie-opleiding in Amsterdam. In het jaar dat een virus alle theaters dicht houdt en daarmee haar eerste carrièrekansen de nek om draait. Daar sta je dan met je diploma.
Als alternatief kochten ze vorige zomer een camper, zegden hun huur op en gingen op avontuur. 'Voor een paar maanden dachten we. We zijn nu bijna een jaar verder en het bevalt nog steeds.'
Dat deze alternatieve woonkeuze zou leiden tot een voorstelling was nooit het plan. Dat deze over henzelf zou gaan en dat zij de voorstelling zouden 'worden' al helemaal niet.
Aanleiding was het boek 'Nomadland'. Over reizende communes van Amerikanen die dakloos werden tijdens de vorige crisis en sindsdien in hun campers rondtrekken voor slecht betaald seizoenswerk. Inmiddels is het boek verfilmd en deze won afgelopen zondag de Oscar voor beste film.
Hun voorstelling blijkt ontzettend actueel te zijn. De woningnood, de oververhitte huizenmarkt, de torenhoge huurprijzen. De ratrace waar iedereen in wordt gedwongen, alleen al om te kunnen wonen.
Ze vervlochten hun eigen verhaal met dat van Linda uit 'Nomadland'. Repeteerden op uitgestrekte vlaktes in Spanje en Portugal, langs een snelweg in Frankrijk, op een camping in Amsterdam. En nu bij Swartbroek in het bos van mijn ome Harrie.
De eerste twintig minuten zijn veelbelovend. Met humor en ontroering geven ze een reactie op de problemen van deze tijd. Alleen nu nog een antwoord op het probleem 'hoe wordt het duidelijk dat Lenny de Camper de eerste teksten zegt?'