Om de sombere leegte van de wintermaanden het hoofd te bieden, klamp ik mij ieder jaar vast aan één lichtpuntje. Een waakvlammetje aan de donkere horizon. Een reden om door te gaan.
Dit lichtpuntje is niet vasteloavend, hoe mooi dat feest ook is. De start van het nieuwe wielerseizoen is voor mij een baken van hoop en vertrouwen. Begin januari schrijf ik de wielerkalender altijd al over in mijn agenda. Het geeft me ieder jaar weer de panache om mijn kop op te richten en vol in de wind te zetten.
Het klinkt als een abstract gedicht. 'De Omloop, Kuurne, Le Samyn, Strade Bianchi, Milaan San Remo, Gent Wevelgem, Dwars door Vlaanderen.' De Australische, Argentijnse, Spaanse, Portugese en woestijn-koersen sla ik voor het gemak even over. De Koers begint met de Omloop. Punt.
Om in de donkerte van januari te beseffen dat eind februari het wielerseizoen weer begint. Wat een genot. Hoe doen mensen die niet van wielrennen houden dit? Hoe komen die deze ellendige maanden door? Om Tim Krabbé te citeren, 'De leegheid van die levens schokt me'.
Komende zaterdag start de Omloop nog in gure omstandigheden. Kou, wind, kale bomen, braak liggende akkers. De renners vaak nog ingepakt met arm en beenstukken. Winter nog. Maar koers na koers zie je het leven weer tot leven komen. Er komt wat groen aan de bomen, het bleke zonnetje krijgt wat kracht.
Via La Primavera wordt het dan toch eindelijk lente. Het moment tijdens Milaan San Remo, dat de renners uit de tunnel komen en daar ineens de azuur blauwe Middellandse zee ligt te wiegen. Kippenvel. Iedere keer weer.
Alles bouwt op, als een aanzwellend crescendo, naar de monumenten der monumenten. De Hoogmis en de Hel. De Ronde van Vlaanderen en Parijs Roubaix. Voor mij is dit het hoogtepunt. Hoe mooi La Doyenne ook is, met zijn meedogenloze La Redoute, hoe spannend de Amstel Gold ook kan zijn, niets kan tippen aan De Ronde en Roubaix. Zelfs de grote rondes, in al hun grandeur en epische dramatiek, halen het wat mij betreft niet tegen dit koningspaar der eendagsritten.
De Ronde en Roubaix. Dat deze plaats vinden rondom het Paastriduüm, het liturgische hoogtepunt der Katholieken, kan geen toeval zijn. Dit is de reden voor de wederopstanding van Jezus. Hij kon deze koersen niet missen. Ze stonden ook in zijn agenda.