Deurbeslag, voegkit, voorstrijk, ondervloer, afkortzaag, blokkenlijm, tegelsnijder. Dit soort termen beheersen al meer dan twee maanden mijn leven. Ik ben namelijk aan het verbouwen. Met eigen handen iets maken. Dat is toch het ultieme?
Autonoom en onafhankelijk te werk gaan. Alle kennis en inzicht voorradig en het plezier om ieder probleem als een uitdaging te zien. Kortom, wat moet het heerlijk zijn om een vakman te zijn.
Na weken van ploeteren en zwoegen moet ik een pijnlijke conclusie trekken. Ik kan er geen zak van. Hoe graag ik ook wil.
Ik heb geen overzicht, raak bij het minste of geringste gefrustreerd, ben niet doortastend en continu afhankelijk van anderen. Ik toon geen initiatief omdat ik niet weet hoe. En als ik al eens initiatief toon dan duurt het niet lang voordat iemand met verstand van zaken komt zeggen dat het niet moet zoals mijn initiatief het ingaf. Alles wat ik niet wil zijn ben ik al weken aan een stuk.
Waar ik wel heel goed in ben is zelfhaat en mezelf de put in praten. In plaats van te denken 'wat leuk, allemaal mogelijkheden en kansen om nieuwe vaardigheden te leren' zie ik alleen maar wat ik niet kan en voel ik hoe schraal ik afsteek bij vrienden die als een vis in het water alle klussen 'aanpakken'.
Ik haat het om iets niet te kunnen en wat voelt het als een vernedering om hier niet mee om te kunnen gaan.
In mijn droom gaat op een dag de deurbel. Een van mijn klussende vrienden vertelt me met trillende stem dat hij ten einde raad is. Of ik alsjeblieft kan komen helpen. Hij moet een cabaretshow maken en heeft geen enkel idee hoe dit aan te pakken.
Met een geruststellende lach zeg ik hem dat het goedkomt. Ik kijk naar zijn materiaal en zie dat het inderdaad niks is. Ik breng structuur in de tekst, koppel thema's aan elkaar en voeg punchlines toe. Vervolgens werken we aan podiumpresentatie en een 'theatraal persona'. Alles wat voor hem volslagen onbegrijpelijk is dient zich bij mij als vanzelf aan. In mijn droom zegt mijn klussende vriend net zo bedremmeld 'dank je wel man' als ik het tegen hem zeg na het leggen van mijn vloer.
Voorlopig kan ik me beter richten op een positieve klushouding, niet zo zeuren en zorgen dat die verbouwing afkomt. En wie weet, ooit, komt mijn droom uit.