Ik kijk naar Kamp van Koningsbrugge. Ik ben er niet trots op, maar het is wel zo.
Voor wie het niet kent, Kamp van Koningsbrugge is een televisieprogramma waarin 'doodgewone burgers' een verkorte versie van de commando-opleiding volgen. Ik kijk dus lekker vanaf de bank toe hoe andere mensen helemaal kapot gaan.
Onder begeleiding van echte commando's komen de deelnemers erachter of ze 'het in zich hebben'. Weinig slaap, fysiek afzien, presteren onder druk, het is net echt.
De realiteit heeft het programma inmiddels tragisch ingehaald. Nu Poetin Oekraïne is binnengevallen, en we te zien krijgen hoe doodgewone burgers daadwerkelijk de verschrikkingen van oorlog ondervinden en de wapens moeten oppakken, verandert de pompeuze heroïek in plaatsvervangende schaamte.
Daar staan ze dan. In het bos. Met hun kompas. En een schietgeweer. Helemaal geschminkt en verkleed. Klaar om weer een 'missie' uit te voeren. Ineens is het alsof je naar een kinderfeestje zit te kijken. De commando's moeten de deelnemers er af en toe aan herinneren dat je in het echt ook geen tijd hebt om zo lang je tas in te pakken.
Het pijnlijkst is de rol van de presentator en degene waar dit alles naar is vernoemd. Jeroen liep altijd al een beetje voor lul in zijn eigen programma maar nu is het bijna zielig. Je ziet dat hij er per ongeluk zelf in is gaan geloven.
Het programma heeft toch niet voor niks zijn naam gekregen? Hij mag toch de hele tijd met de echte commando's dingen bespreken? Hij heeft stoere kleren gekregen van de productie. Nu wil hij ook dat zijn deelnemers hem trots maken.
Jeroen vindt zijn eigen programma ook heel heftig. En hij is er ook echt van onder de indruk. Bij de nachtoefeningen zien we hem nooit en hij weegt ook een paar kilo teveel, maar dat doet er even niet toe. Jeroen is met iets belangrijkers bezig. Met Kamp van Koningsbrugge.
De oorlog legt de 'Jeroen' in ons pijnlijk bloot. Ook in mij. Daar zit ik dan. Op de bank. Heel betrokken het nieuws te volgen. Het allemaal heel erg te vinden.
Wat zou ik doen? Ik denk dat iedereen zich die vraag stelt deze dagen. Heb ik het in me? Of er een commando in me zit betwijfel ik. Maar één ding is zeker: er zit een Jeroen in ons allemaal.