Ik ben jaloers op boksers. Niet perse op klappen krijgen of uitdelen, want in beide richtingen heb ik geen ervaring. Maar binnen de ring mag het beest los. Daar ben ik jaloers op. Dat alle instinctieve driften er in volle glorie mogen zijn.
In onze constante drang naar vooruitgang en beschaving raken we steeds verder verwijderd van onze natuur. Vandaar ook de wanhopige zoektocht naar 'onszelf'. Het liefst ergens in Azië of Zuid Amerika. Of tijdens workshop-weekends rondom 'stilte en innerlijke kracht'. We zijn allemaal een gevoelsmens maar dan wel de prettige gevoelens graag. Balans, geluk en acceptatie.
Maar de donkere put, nee daar kijken we liever niet in. Angst, jaloezie, haat, wraakzucht, bloeddorst. We lijken misschien beschaafd, maar onder de oppervlakte borrelen ook deze gevoelens in de soep die we 'mens' noemen.
Oordelen. Niemand wil het en we doen het continu. Ik ook. Ik geniet er zelfs van om ongenuanceerd, puur op uiterlijk, geur of andere externe factoren, genadeloos oordelen. Dit doe ik uiteraard in stilte, in het geniep. Voor de buitenwacht ben ik net zo fatsoenlijk als ieder ander.
Neem gelnagels. Iedereen is vrij om gelnagels te nemen. Dat mag nooit een reden zijn om iemand te veroordelen. En toch vindt er een slachting plaats in mijn hoofd wanneer ik iemand zie met deze verschrikkelijke uiting van persoonlijke verzorging.
Wanneer ikzelf niet zo lekker in mijn vel zit zijn vaak knappe, vrolijke mensen mijn doelwit. De jongens en meiden van BNN bijvoorbeeld. Niets zo troostend als mijn hele palet aan oordelen en verwensingen over hen leeg te storten. In mijn fantasie kan ik die opgewekte en betrokken levenslust er met de scherpe kant van een schep wel uitslaan.
Hoe graag we ook begripvol en geduldig willen zijn, er hoeft maar iemand voor te kruipen in de rij voor de kassa en er ontstaat al een klein barstje in onze beschaving.
Iedereen worstelt met zijn eigen beest. Daarom zie ik mijn hoofd als boksring. Binnen de ring is alles toegestaan. Daarbuiten is geweld verboden. De basisregel.
Nu heb ik het grote geluk dat het podium vergelijkbaar is met een boksring. De mooiste optredens die ik zag waren doordrenkt met overgave. Niet netjes en gepolijst, maar rauwe drift.
Het podium is een vrijplaats om de naakte mens te tonen. Hoe lelijker hoe beter en hoe dommer hoe grappiger. Een avondje kijken naar het beest en dan weer netjes naar huis.