Het is vroeg. Donker nog. In mijn badjas schuifel ik door de keuken. Stilte. Heerlijk vind ik dat. Mijn vriendin slaapt nog, mijn dochtertje ook, het huis nog ongebruikt. Zonder een woord te hebben gesproken laat ik mijn gedachten op gang komen. Kakelvers van de nacht, nog niet bedorven door de dag.
Ik hoor de regen tegen het raam slaan. De wind buigt de bomen. Beestenweer. Ik wrijf in mijn handen van plezier. Het is binnen het lekkerst als het buiten vies is.
Voorzichtig neem ik een slok thee. Lawaai. Een vrachtwagen die optrekt en remt. De pieptoon van het achteruit zetten. Geroep. Gesis en gezoem. Ik sta op en loop naar het raam. Grofvuil dag. De hele stoep staat vol zooi. Dit kan nog wel even duren.
Geïrriteerd draai ik me om en zet de radio aan. Klassieke muziek. Hopelijk brengt dat iets van het serene gevoel terug. Ondertussen vloek ik vanbinnen.
'Moeten ze verdomme zo vroeg beginnen? Dat geroep en zo hard dat gaspedaal in stampen. Ze doen het erom! Wedden? Ze doen expres zo lomp. Om mij te klooien!'
De klassieke muziek helpt niet, het moment is kapot. Ik loop weer naar het raam.
De grote kiepwagen zit al bijna vol. Ze zijn bezig een gigantische hoekbank met een laadkraan in die volle bak te krijgen.
Met veel precisie wordt de hoekbank opgetild, in de container gelegd en met de grijper aangeduwd. Een paar kussens vallen uit de bak. Meteen zwaait de mechanische arm erachteraan en met veel gevoel, alsof het kostbare vazen zijn, worden ze vastgepakt en in de bak gelegd.
Het is duidelijk dat dit een ervaren bestuurder is. De kraan kent geen geheimen voor hem. Het is een verlengstuk van hemzelf. Zijn mechanische arm.
Ik verbaas me over de moeite die de bestuurder zich getroost. Het is donker, koud, het regent en hij moet rotzooi inladen. Ik was veel lomper en grover te werk gegaan. Maar dit is een professional. Een vakman met liefde voor zijn stiel.
Het is een prachtig beeld. De sierlijke bewegingen van de arm, de elegantie van zijn bestuurder. De regen, de wind, het vage schijnsel van de straatlantaarn, de klassieke muziek op de achtergrond.
Vol bewondering kijk ik ernaar. Een privé voorstelling. Ik ben de enige die dit ziet. Dit grofvuil ballet.