Stel. Je hebt een lange treinreis voor de boeg. Een fijn plekje aan het raam, verse krant op het klaptafeltje, pen en papier ernaast want je wilt nog wat werken. De koffie staat te dampen, het zonnetje schijnt. Dit wordt een ontspannen en productieve reis, dat voel je aan alles.
Maar dan. Geluidjes. Gedempte, maar schelle, hoge, bijna mechanische deuntjes. Je draait je om. Twee stoelen achter je zit iemand met oordopjes in. Het geluid staat zo hard en die doppen zijn van zulke inferieure kwaliteit dat de muziek langs alle kanten naar buiten lekt.
Gewoon negeren. Krant open slaan en lezen. Ter Apel. Al die asielzoekers die buiten moesten slapen, verschrikkelijk. Wacht, hoor ik nou de Venga Boys?
Zal er iets van zeggen? Nee, laat nou. Ja, ik hoor echt de Venga Boys. Nou moét ik er wel iets van zeggen.
Iedere meter die de trein voort raast groeit je irritatie. Weg goed humeur, weg productieve treinreis. Het enige wat nog bestaat is die verschrikkelijke muziek en een diepe, almaar aanzwellende, gitzwarte ergernis in je onderbuik.
Mysofonie. Gevoelens van haat en walging bij bepaalde geluiden. Ik heb het opgezocht. Het is een echte aandoening. De dokter zegt het zelf. Nou ja, Wikipedia om precies te zijn. Maar toch.
Ik ben gevoelig voor geluidjes. Zodra een geluid me stoort, steekt er een alles verzengende hyperfocus de kop op. Ik kan aan niets anders meer denken. Dat geluid en mijn haat ervoor.
Het heeft me bijna een goede vriendschap gekost toen ik aangaf niet langer meer met G. te kunnen eten omdat hij slurpt. Niet alleen soep, ook de andere gerechten. Bij iedere hap dat zuigende, slurpende geluidje. Gek werd ik ervan.
Ik ben ooit 's nachts tot in de kruipruimte aan toe gaan zoeken naar een tikkend geluidje wat ik niet kon plaatsen. Toen heeft mijn vriendin me vriendelijk doch dringend verzocht om 'even normaal te doen.'
Het allerergst zijn mensen die in het openbaar met zo'n bluetooth speaker rond banjeren. Hoe haal je het in je hoofd om ongevraagd die smakeloze herrie van je de wereld in te slingeren? Daar gaat de wereld aan kapot. Aan dat soort randdebielen.
Zullen we ze inruilen voor asielzoekers in Ter Apel? Het enige wat deze nieuwkomers hoeven te doen is geen geluidsoverlast veroorzaken. Niet smakken en geen bluetooth speakers in het openbaar.
Twee vliegen in één klap. Een zachte klap graag.