Afgelopen weekend stond in het teken van slapeloze nachten. Dit keer niet door mijn dochtertje maar door mijn voorstelling. Twee nachten op rij lag ik doodmoe maar klaarwakker in bed.
Vrijdagavond knalde de show door het dak. Ik lag te stuiteren in bed van de adrenaline. Laat recensenten, talkshows en Carré maar komen. Dit kan niet stuk. Zaterdag speelde ik stroef. Geen moment 'in het moment'. Alsof de voorstelling een jas was die ineens niet meer paste. 'Laat maar, ik kan het niet, het is verschrikkelijk slecht'.
Als cabaretier is 'ego-management' een belangrijk onderdeel van het vak . De emotionele boekhouding. Hoe houd je zaken en privé gescheiden? Hoe hou je de voeten op de grond na applaus, complimenten en succes? Hoe ga je niet te diep de put in na een mislukt optreden of een negatieve reactie?
Het liefst zou je hiervoor een 'mannetje' hebben. Een gewiekste manager die alle emoties in juiste banen leidt en ervoor zorgt dat jij nergens over hoeft na te denken en vrolijk je gang kan gaan. Daar zou ik grof geld voor over hebben.
Het is nu eenmaal een 'ego-vak'. Je staat in je eentje op het podium met jouw ervaringen, jouw bedenksels, jouw grappen. Je persoonlijkheid is de motor achter de voorstelling. Het ligt dus op de loer om je volledige eigenwaarde op te hangen aan het wel of niet slagen van een show.
Zou een loodgieter twijfelen aan zijn eigenwaarde als hij een ketel niet meer aan de praat krijgt of per ongeluk een lek veroorzaakt? Ligt een systeembeheerder van een middelgroot in- en export bedrijf 's nachts ook wakker omdat hij twijfelt of hij afgelopen week het systeem wel goed heeft beheerd?
Eigenlijk is het een beetje zoals het weer. Soms regent het, soms waait het, dan schijnt ineens dagen de zon. Het heeft geen zin om bij iedere regenbui te denken dat het wordt nooit meer lekker weer wordt, en zodra de zon schijnt te denken dat het voor altijd zo blijft.
Stoïcijns doorkachelen. Succes en mislukking van je af laten glijden als water van een eend. Gewoon je werk doen. Zoals de boer. Hij ploegde voort.
Komende donderdag is in Venlo de 'Limburgse première'. Een maand later de landelijke variant in Amsterdam. De ego-manager in mij zet zich alvast schrap. Het worden uitdagende weken.