Ik heb één keer in mijn leven iemand zien sterven. Mijn opa. Ik was vijftien. Hij lag al vijf dagen in coma. Samen met mijn oom en tante hield ik de nacht dat hij zijn laatste adem uitblies de wacht.
Ik herinner me de transformatie. Van leven naar dood. Van iets naar niets. Het ene moment lag mijn opa daar, het andere moment een zielloos lichaam.
Feitelijk was er niets veranderd. Dezelfde haren, dezelfde kin, dezelfde handen. Maar ze deden er niet meer toe. Nu mijn opa was vertrokken, was zijn lijf slechts materie. Het leven was eruit.
Het is misschien een vreemde vergelijking maar zo werkt het ook met een grap. Zonder bezieling valt een grap dood. Woorden hebben begeestering nodig. Pas dan komt een tekst tot leven.
Afgelopen weekend speelden we met een aantal comedians op Concert at Sea. Een gigantisch festival aan de Zeeuwse kust. Het leek de organisatie wel aardig als daar ook een paar comedians grappen kwamen vertellen. Drie keer een show van een uur. Dat is toch leuk?
Een gouden regel onder comedians is, je mag het publiek nooit de schuld geven. Maar dit was toch wat veel van het goede.
In een enorme, bloedhete tent, aan de rand van het terrein, waar de muziek van de bands dwars door het tentzeil joeg, moest het allemaal gebeuren. Grappen maken voor mensen die eigenlijk voor Suzan en Freek komen.
De eerste show zat er een handvol mensen op klapstoeltjes naar ons te kijken zoals een koe naar een trein kijkt. De tweede show hetzelfde maar dan voor nog minder volk.
Het onvermijdelijke gebeurde. We speelden slechter en slechter. Materiaal wat we beheersen en zich keer op keer had bewezen sloeg dood waar we bij stonden. We snapten op een gegeven moment zelf ook niet meer hoe deze zielloze bagger ooit wél leuk was geweest.
Op karakter speelden we ons er doorheen. Nog één show, dan waren we verlost van deze ellende. We namen ons voor om alles te geven. Tegen beter weten in. De dood of de gladiolen.
Als door een wonder stond er ineens een rij bij de ingang. Ze hadden er zin in. De tent veranderde van een grafkelder in een comedy-paradijs. Het werd een geweldige show.
In dezelfde benauwde tent en met dezelfde overlast wisten we comateuze, doodverklaarde materie te bezielen en nieuw leven in te blazen.