Ik had me nog zo voorgenomen om hier niet over te schrijven. Het is privé, heeft niets met mijn vak te maken, is niet grappig en totaal niet interessant voor de buitenwacht.
Maar feit is dat mijn wereld definitief is veranderd en ik de afgelopen zeven dagen werkelijk niets anders heb beleefd dus moet ik er wel over schrijven.
Ik ben vader geworden.
In feite is er niets bijzonders gebeurd. Een of andere vent heeft een of andere griet opgelaaje en negen maanden later is er een kind. Ja, dat krijg je er van.
Wereldwijd worden er iedere seconden 4,3 kinderen geboren. Die van 0,3 zal wel uit Urk of Staphorst komen, denk ik dan. Dat is 255 baby's per minuut, 15.300 per uur en 367.200 per dag.
Het is banaal, een geboorte. Ratten en bedwantsen worden ook geboren. Niks bijzonders aan. In het licht van de geschiedenis is een nieuw kind het vermelden niet waard.
Sterker nog, je kunt je afvragen of het ethisch wel verantwoord is om een kind op een wereld te zetten die piept en kraakt onder overbevolking.
In Glasgow proberen ze nu met man en macht te redden wat er te redden valt en oplossingen te vinden voor de desastreuze klimaatopwarming.
Terwijl het probleem duidelijk is. We zijn met teveel. Geert Wilders zei het al in zijn beruchte speech, alleen vergiste hij zich door zich tot één bevolkingsgroep te richten.
Moeten er meer of minder mensen komen? Minder! Minder! Minder!
En wat doe ik? Egoïstische kloot? Tegen alle tekenen in duw ik er nog eentje bij. Het zinkende schip nog een beetje verzwaren.
En wat doe ik dat kind aan? Geboren worden op de vooravond van de apocalyps, dat doe je je ergste vijand nog niet aan.
Iedere generatie is overtuigd van haar eigen ondergang. Deze gedachte is zo oud als Methusalem en die vond 'm al achterhaald. Geboren en sterven, allebei even banaal.
Maar om onder je eigen ogen de grootste truc van het bestaan mee te maken is onbeschrijfelijk. Uit het niets komt iets. Dat zie ik Hans Klok nog niet zomaar doen.
Volledig uitgeput en gelukzalig zaten mijn vriendin en ik aan tafel. Verdwaasd keken we om ons heen. 'Het huis is anders', zei mijn vriendin terwijl er feitelijk niks was veranderd.
Ze had gelijk.
Alles is anders. Prachtig anders. Hoe banaal het ook is.