Alle begin is moeilijk.
Een column starten waarin ik verslag doe van mijn reis als cabaretier terwijl de wereld in lockdown zit en ik mijn vak niet kan uitoefenen kun je als een moeilijke start zien.
Als er niks te doen is, waar doe je dan verslag van?
Omdat in ons brein de mogelijkheden net zo oneindig zijn als daarbuiten neem ik een innerlijke reis net zo serieus als een reis naar, laten we zeggen, Zutphen. Of Schimmert. Als we het zo bekijken is er altijd wel wat te doen.
Om te beginnen bij het begin. Mijn verhaal als cabaretier. Want ook dat verhaal begon moeilijk.Tien jaar geleden won ik de jury en publieksprijs van het Cameretten festival. Een gedroomd debuut maar het werd een nachtmerrie.
Een stelregel zegt dat je tienduizend trainingsuren nodig hebt om echt goed te worden.
Die stelregel is er niet voor niets. Je moet als beginnende cabaretier jezelf leren kennen. Je 'stem' vinden, op je bek gaan, eelt kweken, de vuile meters maken. Dat duurt lang, vaak jaren.
Ik had precies twee middagen in een repetitiehok gezeten met mijn regisseur voordat ik zonder enige ervaring won. In de finalistentournee betaalde ik de prijs en zakte door het ijs. Ik kón het helemaal nog niet. De winst voelde meer en meer als een verlies.
Tien jaar lang ben ik voor deze valse start weggelopen.
Uiteraard kruipt bloed waar het zijn moet. Ik kon het maar niet loslaten. Waarom heb ik cabaret niet écht een kans gegeven? Kan ik het nou wel of niet?
Een jaar geleden kon ik de roep niet langer negeren. De angst om mijn angst onder ogen te komen woog niet meer op tegen de gedachten dat ik straks 65 ben en denk “had ik maar”.
Ik besloot het één jaar te geven. Alles of niks. Als dan zou blijken dat ik niet zo goed ben als ik zelf vind dat ik zou moeten zijn, dan is het duidelijk. Streep eronder, even goede vrienden.
Ik zegde alle projecten af en begon aan mijn reis als cabaretier.
We zijn nu een bewogen jaar verder en ik heb mijn eigen proef doorstaan. Ondanks de valse start en de lockdowns heb ik mezelf hervonden als cabaretier. De weg is nog lang maar angst in de ogen kijken loont. Want zoveel is me inmiddels wel duidelijk, alle begin is moeilijk.