'Sorry, ik voel me niet goed'.
Ik was halverwege de show toen ik achter in de zaal wat onrust opmerkte. Iemand liep de zaal uit, toen weer in, ik hoorde wat geroezemoes. Verblind door het licht zag ik niet wat er aan de hand was.
In eerste instantie raakte ik geïrriteerd. Wie is daar verdomme mijn voorstelling aan het verstoren? (Ik kan nogal een driftkikker zijn.) Gelukkig hield ik me in en vroeg 'is er iets aan de hand?'
Mijn technicus had het 's middags al over misselijkheid en buikpijn. 'Misschien toch een glas wijn teveel gisteren', grapte hij. Vlak voor aanvang deed hij mijn zender om en zei met licht trillende stem 'volgens mij gaat het wel.'
Niet dus. Misselijk en duizelig had hij het tot het uiterste moment volgehouden. Pas toen hij bijna ter plekke moest kotsen was hij zwalkend naar de wc gegaan.
Een meter voor de pot, op de grond, werd hij ineens wakker. Flauwgevallen. Een vlammende steek in zijn arm en een snee in zijn neus van de val. Trillend en tollend is hij opgestaan en zo snel hij kon terug gegaan naar zijn post. The show must go on.
Meer liggend dan zittend op zijn stoel deed hij nog een halfslachtige poging om zijn taak te vervullen. Het moet gezegd, zijn toewijding is ongekend. Als ik met zo'n instelling mijn middelbare school had gedaan had de havo er misschien toch ingezeten. Gelukkig bemoeide twee mensen uit het publiek er zich er inmiddels mee.
Dit was het moment waarop ik vroeg of er iets aan de hand was, in plaats in woede uit te barsten. Godzijdank. Ik heb de show stilgelegd en ging naar hem toe. Een paar medewerkers van het theater hadden hem al naar buiten begeleid voor frisse lucht.
Daar lag hij. In een steegje achter het theater. Lijkbleek en trillend tussen opgestapelde kratten bier en een paar lege dozen. Uiteindelijk is er een ambulance gebeld en bleek hij een galblaasontsteking te hebben.
Eén detail wil ik jullie niet onthouden. Terwijl mijn technicus in die steeg lag, liep er ineens een rat voorbij, snuffelde aan zijn schoenen, zette er één pootje op, en liep weer door. Ik was de enige die het zag. Geschokt. Het had iets middeleeuws. Een rat naast een doodzieke man die op de grond ligt te creperen. In een flits dacht ik, 'dit maakt het plaatje wel compleet'.